Biscuit
Graag stellen wij onze Biscuit verder aan u voor.Haar stamboomnaam is Aussiestables Biscuit. Omdat ze als puppy veel op haar moeder Fortune Cookie leek vond de fokker het een leuke naamsverwijzing.
We hebben nog een hele tijd nagedacht over een andere naam, omdat we het toch apart vonden om dat over een veld heen te roepen ;-) Maar er was er geen één waar we het met zijn vieren over eens konden worden, dus is het Biscuit gebleven :-) Soms wordt het Biscuitje (uitgesproken als biskwietje haha, maar je hoort ook hele leuke andere pogingen om haar naam uit te spreken).Biscuit is geboren op 30 april 2017 samen met 5 broertjes en 2 zusjes. Haar vader is Ticolana's Night and Day en haar moeder dus Aussiestables Fortune Cookie.
Ze is Blue merle white & tan met twee mooie bruine ogen.
moeder: Aussiestables Fortune Cookie vader: Ticolana's Night and Day
Haar broertjes en zusjes :-) wat een knapperds allemaal, vindt u niet, al is Biscuit voor ons natuurlijk de knapste!
Bandit, reu Bellamy, teef Belluchi, teef Biscuit, teef Blake, reu Bon Jovi, reu Brains, reu Bruno, reu
Uiteraard hebben ook wij ons van te voren flink ingelezen in het ras en veel mensen aangesproken met een Aussie, om zo goed mogelijk voorbereid te zijn op de keuze en de komst van ons nieuwe gezinslid.
Blijkbaar heeft Biscuit zelf de rasomschrijving wat minder goed gelezen, en daar zijn we stiekem wel blij mee haha.Aussie's houden er over het algemeen namelijk nogal van om zich erg "smerig" te maken, springen graag in sloten of modderpoelen. Dus afspraken gemaakt, hond mag niet op de bank (die is van stof), wel op de relax stoel bij je op schoot. Want Aussies zijn toch een soort schoothonden (denken ze). Maar Biscuit houdt er helemaal niet van om in sloten te springen en zich extreem vies te maken, wat niet betekend dat er toch wel eens een Biscuit met kroost tot aan haar oren mee naar huis komt hoor. Als ze speelt met honden die wel graag in de sloot springen, beland ze heel soms toch in de sloot ;-) Zwemmen en water heeft heel wat overtuigingskracht gekost. Maar samen het water in vindt ze nu ook leuk. Heerlijk afkoelen als het zomers zo warm is, is dan voor mens en dier genieten.
We hebben ook uitgebreid gesocialiseerd door haar mee te nemen naar van alles en nogwat, de markt, de winkels, bij scholen enzovoorts. Uiteraard niet allemaal achter elkaar! Ze vond het allemaal geweldig. Iederen riep meteen "oh wat is ze mooi" en "mag ik haar aaien". Als je dat als hond vaak hoort, dan geloof je het meteen en ga je denken dat de hele wereld er is om jou de hemel in te prijzen en te aaien. Daar moesten we toch ingrijpen. Want aanleg voor éénkennigheid is dan een raskenmerk, maar iedereen bespringen omdat je vindt dat dat de bedoeling is, is ook niet de bedoeling. Zo zie je dat je goed bedoeld ook te veel de andere kant op kan gaan in de begeleiding van je hond. Maar gelukkig hadden we het snel in de gaten en in goede banen geleid.
Inmiddels is Biscuit een volwassen hond. Ze is lief, nieuwsgierig, energiek, allert, waaks, maar kan ook door enthousiasme overprikkeld raken. Dan pakt ze de riem in haar bek en gaat ze trekken en springen, bij ons werkt de oefening "touch" dan erg prettig om het af te laten vloeien. De eerste 2 jaar heeft ze eigenlijk bijna niet geblaft, maar vanaf haar eerste echte goede loopsheid is dat veranderd. Nu slaat ze aan als de pakketbezorger de straat in komt (we lijken soms wel het distributie centrum van de buurt ;-) en als de deurbel gaat. Sinds kort laat ze heel af en toe wat gereserveerd gedrag zien naar mensen die ze niet kent, maar dat duurt niet erg lang.
Ze is in de loop der tijd dus toch wat meer naar haar rasoschrijving toe gegroeid.
Voor Biscuit hebben we verschillende honden gehad (een Dobermann, Duitse Herders en onze nu inmiddels 10 jaar oude Chihuahua) en je merkt goed dat ieder ras toch een andere begeleiding nodig heeft. Wat wij geleerd hebben van onze Aussie is dat de periode van socialiseren en bevestigen langer duurt. Na een goede socialisatie periode het eerste jaar, is het echt belangrijk dat het tweede levensjaar te blijven bevestigen.
Voorbeeld: Wij wonen aan de rand van het dorp en zijn tijdens het eerste jaar zeer regelmatig naar drukke plekken gegaan in het centum en elders. Op een gegeven moment merk je dat het goed gaat en goed in het systeem van je hond zit en ga je meer over op de "normale" gang van zaken. Dat betekend voor ons lekker los op het veld, naar het bos of naar de hei. Daar kom je mensen en honden tegen (bij ons ook varkens die uitgelaten worden) maar zijn over het algemeen steeds de zelfde mensen. Op de hei zijn het ondbekende omdat we daar minder vaak komen, maar daar is het vooral spelen met andere honden en rondstruinen. Alles gaat prima, tot we weer eens naar een drukkere plek gingen. Dan merk je dat de hond toch iets sneller overprikkeld raakte.Ander voorbeeld: Ook kinderen van een bepaalde leeftijd, de leeftijd dat ze onbevangen zonder te kijken een straat over rennen met de arme wijd op je hond af onder luid enthousiast getetter "hond, hond, hond", daar was ze ook ineens niet meer van gecharmeerd. Terwijl dat nooit een probleem was. Duidelijk dat we die in het tweede levensjaar niet echt zijn tegen gekomen.
De Aussie heeft dus een langere bevestigingsperiode nodig al lijkt alles er al op en aan te zitten na een tijd. Inmiddels ben ik dat ook tegen gekomen bij sommige informatie, maar toen wij haar 3 jaar geleden hadden opgehaald had ik die info nog niet gevonden ;-)
.png)
Foto's van Biscuit van puppy tot nu vindt u in de Galerij